Metoda wywodząca się z programowania neurolingwistycznego, opierająca się na odkryciu, które mówi, że człowiek w sposób nieświadomy koduje poczucie upływu czasu w formie umysłowych reprezentacji zdarzeń – a więc w sposób przestrzenny i uporządkowany. Sposób, w jaki jednostka tworzy swoją narrację, w tym jej decyzje semantyczne, wpływa nie tylko na zarządzanie pamięcią, ale także na decyzje dotyczące przyszłości, które zostaną podjęte. Linia czasu, w zależności od swojego kształtu i struktury, pełni konstruktywną lub destruktywną rolę; dlatego terapia linii czasu polega przede wszystkim na adaptacyjnej zmianie jej kształtu.
Instrukcja maskująca
Kontrolowana procedura stosowana w celu utrzymania wiarygodności psychologicznej badania, używana