Zaburzenia orientacji przestrzennej - definicja

Objawiają się one brakiem orientacji w lewo i prawo na własnym ciele oraz w przestrzennych kierunkach, takich jak lewo, prawo, wyżej, niżej, do przodu, do tyłu, nad, pod itp. Dziecko w wieku 6-7 lat nie potrafi prawidłowo wskazać prawych i lewych części swojego ciała, w wieku 8 lat nie potrafi określić kierunków u osoby naprzeciwko siebie, a w wieku 10 lat ma trudności z określeniem położenia trzech przedmiotów względem siebie z użyciem terminów prawo, lewo i innych pojęć przestrzennych. W starszym wieku dzieci te mają problemy z rozumieniem rysunków, schematów, sytuacji przestrzennych, określaniem wzajemnego położenia elementów na ilustracjach oraz orientowaniem się na mapie. Mają także trudności w rysowaniu (np. nieprawidłowe proporcje, rozmieszczenie elementów, układ tabel i wykresów), czytaniu (np. przestawianie liter i fragmentów wyrazów, skakanie po wersach, trudności w dekodowaniu struktur logiczno-gramatycznych, odczytywaniu liczb i cyfr, np. 16 jako 61) oraz pisaniu (np. nieprawidłowe rozmieszczenie liter na kartce, mylenie linii, błędne rozpoznawanie podobnych znaków graficznych, takich jak 6 i 9, p i b, błędy w proporcjach i kierunkach zapisu, np. pisanie wyrazów czy działań matematycznych od prawej do lewej strony).