Koncepcja umysłu, zaburzeń i psychoterapii powstała w latach siedemdziesiątych XX w. jako próba integracji terapii Miltona Ericksona, nurtu humanistycznego (terapia Gestalt) oraz systemowego (terapia Virginii Satir). Skupia się na zachowaniach komunikacyjnych, zwłaszcza na nieprawidłowych wzorcach komunikacji werbalnej oraz znaczeniu komunikacji niewerbalnej. Zwraca uwagę na rolę wewnętrznych reprezentacji rzeczywistości w sposobie postrzegania obiektywnej rzeczywistości. Wykorzystuje również szereg nowatorskich technik terapeutycznych, z których niektóre budzą kontrowersje wśród przedstawicieli środowisk naukowych.
Wiara w sprawiedliwy świat
Jedna z form przypisywania przyczyn polegająca na wierzeniu, że złe