Homeostaza, pojęcie wprowadzone przez fizjologa Waltera B. Cannona, odnosi się do zdolności organizmu do utrzymywania stabilnego środowiska wewnętrznego poprzez regulację temperatury oraz innych procesów biologicznych. Celem homeostazy jest utrzymanie parametrów fizycznych organizmu, takich jak poziom wody, tlenu, glukozy, chlorku sodu, wapnia, tłuszczu, kwasowości i temperatury w wąskim zakresie, nazywanym punktem nastawczym. Organizm dąży do tego celu poprzez mechanizmy fizjologiczne i behawioralne, które regulują te parametry. Homeostaza jest realizowana głównie przez ujemne sprzężenie zwrotne, które usuwa zakłócenia w organizmie.
Zachowania popędowe ssaków, takie jak regulacja temperatury ciała, pragnienie czy głód, nie są czysto homeostatyczne, ponieważ obejmują także wyprzedzanie przyszłych potrzeb. Na przykład temperatura ciała może zmieniać się w zależności od cykli dobowych lub warunków zewnętrznych, a poczucie głodu może być również kształtowane przez czynniki pozahomeostatyczne, takie jak dostępność smacznego jedzenia.