Afazja Wernickiego - definicja

Afazja Wernickiego, znana również jako afazja czuciowa, to zaburzenie mowy, które charakteryzuje się trudnościami w przypominaniu sobie nazw przedmiotów oraz upośledzeniem rozumienia mowy. Odkryta przez Carla Wernickego w 1874 roku, afazja ta jest czasem nazywana afazją płynną. Wernicke zauważył, że uszkodzenie określonego obszaru lewego płata skroniowego prowadzi do zaburzeń językowych różniących się od tych opisanych przez Paula Brokę, który przedstawił inną formę afazji – afazję Broki. Współczesne podejście do afazji Wernickiego koncentruje się na zespołach objawów typowych dla obu typów afazji, a nie na przypisaniu ich do konkretnych obszarów mózgu. Objawy afazji Wernickiego obejmują zachowaną płynność i poprawność artykulacyjną mowy (w przeciwieństwie do afazji Broki), anomię, czyli trudności w przypominaniu sobie nazw przedmiotów, oraz znaczne pogorszenie rozumienia mowy, zwłaszcza związane z trudnościami w rozumieniu czasowników i rzeczowników.